Fotoğrafın Öğrettiği Şey

Fotoğraf bana sabrı öğretti.Işığın yönünü, gölgenin sabrını, beklemenin güzelliğini.Deklanşöre basmadan önceki o bir saniyelik nefes… işte orası hayatın kendisi.Ne önce ne sonra — tam orası.

Bir kare çekmek bazen günler alıyor; doğru ışık, doğru his, doğru an.Ama sonra o karede bir şey oluyor — bir insanın yürüyüşü, bir bulutun formu, bir kedinin bakışı — ve sen anlıyorsun: sabır boşa gitmemiş.Fotoğraf, bana “kontrol etme” isteğini bırakmayı öğretti.Hayat da öyle değil mi zaten?Ne kadar planlarsan planla, her şey yine kendi zamanında oluyor.

Artık makineyi değil, hayatı dinliyorum.Bir görüntü yakalamaktan çok, bir duyguyu saklamaya çalışıyorum.Çünkü iyi bir kare, aslında iyi bir sessizliği anlatır.Ve bazen o sessizlik, bütün kelimelerden daha nettir.